Uwaga |
---|
wołacz
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
wołacz (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) gram. siódmy przypadek deklinacji polskiej, tworzy formę zwrotu do omawianego przedmiotu lub osoby, wykrzyknięcia do niego lub zwrócenia jego uwagi; zob. też wołacz w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wołacz wołacze dopełniacz wołacza wołaczy celownik wołaczowi wołaczom biernik wołacz wołacze narzędnik wołaczem wołaczami miejscownik wołaczu wołaczach wołacz wołaczu wołacze
- przykłady:
- (1.1) Wołaczem rzeczownika „Litwa” zaczyna się utwór „Pan Tadeusz”.
- składnia:
- (1.1) wołacz + D.
- synonimy:
- (1.1) wokatiwus
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) vocative (case)
- baskijski: (1.1) bokatibo
- bułgarski: (1.1) звателен падеж m
- czeski: (1.1) vokativ m, pátý pád m
- duński: (1.1) vokativ
- esperanto: (1.1) vokativo
- farerski: (1.1) ákallingarfall n
- francuski: (1.1) vocatif m
- hiszpański: (1.1) vocativo m
- islandzki: (1.1) ávarpsfall n
- kaszubski: (1.1) wòłiwôcz m
- łaciński: (1.1) vocativus
- niemiecki: (1.1) Vokativ m
- nowogrecki: (1.1) κλητική ż
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)
- rosyjski: (1.1) звательный падеж m
- sanskryt: (1.1) आमन्त्रण n, आमन्त्रित
- słowacki: (1.1) vokatív
- ukraiński: (1.1) кличний відмінок m
- włoski: (1.1) vocativo m
- źródła: